Een tijdje geleden las ik een post op een forum, of in een Facebookgroep, dat weet ik niet precies meer, van een man, een transman, die al een aantal maanden out was naar zijn familie en vrienden, en waarbij alles goed op zijn plaats begon te vallen. Hij had veel vrienden vóór zijn coming out, en net zo veel erna. Gewoon, zoals het hoort en zo. Laten we hem Thom noemen.
Zijn beste vriendin, Maia, vond het fantastisch dat hij eindelijk zichzelf kon zijn, en hun vriendschap was hechter dan ooit geworden. Ze hadden regelmatig diepgaande gesprekken over zichzelf en elkaar, het was een vriendschap zoals maar weinig vrienden dat nog kennen. Tot op die ene avond, op een terras, ergens in augustus.
“Weet je Thom,” zei Maia, terwijl ze hem recht in zijn ogen aankeek, “voor mij is het gewoon het allerbelangrijkste dat jij kunt zijn wie je bent.”
Thom knikte en glimlachte. Hij had een moeilijke tijd achter de rug. Zijn coming out was dan goed gegaan, maar hij had lang getwijfeld. Voor zijn coming out had hij erg zijn best gedaan om te proberen als vrouw door het leven te gaan, hier en daar met wat overcompensatie, het lukte gewoonweg niet. Maar trans? Hij kende welgeteld één man, dat was voor zijn transitie nogal zo’n butch type, en Thom meende van andere mannen waar hij over gehoord had dat die ook allemaal erg niet-vrouwelijk geweest waren. Zeker wist hij dat trouwens niet, maar de twijfel was daardoor wel gezaaid. Waren alle transmannen niet van die potige vrouwen geweest? Hij niet. En hoe ging hij het vertellen aan zijn ouders en vrienden? Een echte prater was hij nooit geweest.
“Dank je wel,” zei Thom tegen Maia, “dat vind ik erg fijn dat je dat zegt. Ik zit echt zoveel beter in mijn vel nu. Ik kan nu eindelijk laten zien wie ik ben.”
“Je ziet er ook zoveel gelukkiger uit.” zei Maia. Ze lachte. “Ik heb doodsangsten uitgestaan, ik was bang dat je iedereen kwijt zou raken omdat ze je niet zouden begrijpen. Maar ik wist dat het goed was, dat het moest. Dat ik je beste vriendin zou blijven.”
Thom nam de laatste slok uit zijn glas en wenkte een serveerster. “Voor mij nog een cola, jij nog een biertje, Maia?”.
“Graag”, zei ze.
“We hebben nu zoveel samen meegemaakt,” vervolgde ze, “dat het er voor mij ook gewoon helemaal niet toe doet, niet hoe je er uit ziet, niet hoe je heet, gewoon, je weet wel. Je bent jezelf, en dat is goed. Wat er ook gebeurt, al laat iedereen je in de steek, voor mijn part vergaat de wereld, je bent en blijft, en dat meen ik, gewoon altijd mijn allerbeste vriendin.”
Thom verstijfde, en probeerde in zijn hoofd opnieuw af te spelen wat Maia hem net vertelde. Drie keer. Hij keek haar aan, maar de wereld zag er uit alsof alles veel verder weg, veel kleiner was. De stemmen en geluiden om hem heen vloeiden in elkaar tot een aaneengesloten brij van onverstaanbare klanken. Zijn binder knelde ineens drie keer zo hard. Hij hapte naar adem.
“Ik wil naar huis, Maia.” Thom gooide een briefje van 10 op het tafeltje en liep weg. Eerst rustig, maar zodra hij uit het zicht van Maia was begon hij te rennen, steeds harder en harder, met samengeknepen ogen, hopend dat dat nog iets zou kunnen verbergen van de tranen die anders over zijn wangen zouden rollen.
Echte mannen huilen immers niet.
https://www.facebook.com/emmaiamme/posts/721682361299238