Mijn oma had vroeger een grijze hoekbank. Een niet zo heel massief exemplaar, en de hoek was afgerond, niet vierkant. In die hoek, achter de bank, was dus ruimte voor een krukje en een stapel boeken om een schemerlamp op te zetten.
Die stapel boeken was niet zomaar een stapel. Oma was lid van zo’n boekenclub die je elke maand een boek verkocht dat je niet wilde hebben, en natuurlijk waren dat geen kleine dunne flutboekjes.
We waren daar zo goed als elke zaterdagmiddag, en heel vaak haalde ik het bovenste boek onder de schemerlamp vandaan. Het was de Grote Medische Encyclopedie. Er stond in hoe je hart werkte, en waar je lever toe diende, en natuurlijk ook hoe het nu precies zat met hormonen en de mannelijke en vrouwelijke geslachtsorganen.
Op die pagina was een kolommetje gewijd aan Erik Schinegger. Het was mijn eerste kennismaking met het verschijnsel transseksualiteit, al blijkt achteraf dat het bij Schinegger interseke was. Ik heb het misschien wel vijfhonderd keer gelezen, die ene kolom.
Hoe oud ik toen was, geen idee. Ergens tussen de 10 en de 13 of zo.
En weet je? Ik zou zo graag die encyclopedie nog één keer onder die schemerlamp vandaan willen halen, die ene bladzijde open slaan, en dan met de moed die ik nu heb zeggen: kijk, zo ben ik ook!
Maar dat kan natuurlijk niet. Er wonen al lang andere mensen in die kamer, de bank en schemerlamp zijn weg, en die encyclopedie, ach, ik heb de moed allang gehad jullie te vertellen hoe het werkelijk met me zit. Alleen dan 30 jaar te laat.
http://de.wikipedia.org/wiki/Erik_Schinegger
