Fragment van een stukje dat ik eerder vandaag schreef, als antwoord op een noodkreet van iemand. Vaak weet je gewoonweg niet wát je moet vertellen als je de mensen die je liefhebt wilt zeggen wat je al zo lang dwars zit. In veel gevallen, in ieder geval wel in mijn geval, heb je het zo lang genegeerd dat je niet eens meer weet wat je nou precies dwars zit. En net zo vaak wil je de mensen om je heen sparen en besluit je een half verhaal te vertellen. Waarmee je ze uiteindelijk meer verdriet doet dan je wilt.
Ga ik toch dat duwtje maar uitdelen. Ik ben geen professional en heb het met mezelf moeilijk genoeg gehad om vanuit een ander standpunt dan mijn eigen ervaring te spreken, jouw situatie kan (en zal) anders zijn. Maar daar gaat-ie.
In het hele proces, van pakweg mijn 12e tot mijn 42e, heb ik geprobeerd weg te duwen wat ik eigenlijk diep van binnen wel wist. Ik kon er destijds niets mee, was het op één na slimste jongetje van de klas met bril en stevig postuur en had het al moeilijk genoeg me te handhaven, andere problemen kon ik er niet bij hebben. Ik ben mezelf wijs gaan maken dat ik gelukkiger werd van het stiekem panty’s onder mijn broek dragen.
Op mijn 19e kreeg ik een vriendinnetje, heb ik me een paar maanden op de vlakte kunnen houden maar bij de eerste de beste sneeuwbui op de carnavalszondag in Maastricht in 1990 greep ik mijn ‘kans’ en heb haar uitgelegd dat ik dat lekker warm vond. Onzin natuurlijk, maar ik wilde het niet erger laten klinken dan het was. Zes jaar later ging het uit met haar en probeerde ik een eerste coming out maar ik had mezelf zo lang voor de gek gehouden dat ik eigenlijk niet eens meer wist waar ik voor uit moest komen.
In 1998 leerde ik mijn laatste ex kennen. Zij wist van mijn nogal afwijkende kledingstijl, ik heb haar verteld dat het een soort travestie was maar dat het een periode in mijn leven was die ik, omdat zij dat erg graag wilde, kon afsluiten. Dat laatste ging faliekant mis, jaren van schoenen, kleding en make-up kopen en weer weggooien verstreken en in 2010 leidde dat tot een enorme uitbarsting. Ik moest maar op zoek naar mezelf. In een gesprek met mijn ouders vroeg mijn vader nog, “maar is dit alles, zit je niet gewoon in het verkeerde lichaam?” Mijn hart schreeuwde heel hard JA maar alweer in een poging om alles en iedereen te ontzien behalve mezelf zei ik zachtjes “nee, dat geloof ik niet”. Mijn vader, die me vanaf de eerste dag dat ik werkelijk voor mezelf opkwam heeft gesteund, heeft het daar nog wel eens over.
Wat ik bedoel, is dat je voor jezelf zult moeten nagaan of dat je diep in je hart werkelijk niet verder wilt gaan dan dat je nu doet, en dat je het niet ophangt aan een voorliefde voor travestie omdat je denkt dat ze daar minder hard van schrikken. Want schrikken doen ze toch, maar als je er nu naast zit laat je ze over een paar jaar weer schrikken en weer en weer. De spanning die dat veroorzaakt, bij hen maar zeker ook bij jou, is bijna niet te dragen.
——
2 reacties op “Vertellen”