Vannacht was het zo ver. Na 13 jaar heb ik voor het eerst slecht geslapen van transfobe shit die gisteravond opdook in een appgroep. Het was niet eens aan mijn adres gericht, de meme die gedeeld werd was zo op het eerste gezicht niet heel heftig of zo, en de plaatser was zich oprecht van geen kwaad bewust.
Maar die drie dingen samen, plus het feit dat de bewuste appgroep onderdeel is van een plaats waar ik me nog steeds veilig voel, maakte blijkbaar dat het me heel diep raakte.
Ik heb echt wel wat meegemaakt in de afgelopen 13 jaar. Onschuldige dingen, zoals die twee jongens in de rij voor me bij de kassa bij Bijoux Brigitte in de Kalverstraat. Ze hadden handenvol glitterspulletjes, omdat ze voor het eerst naar een of ander dragfeest gingen en bedacht hadden dat ze dat daar bij nodig hadden. Tijdens het levendige en enthousiaste gesprek dat ze met elkaar hadden viel de blik van een van hen op mij, in mijn hernieuwde puberteit, een periode waarin ik erg mijn best deed er niet uit te zien als de man die ik nooit geweest was. “Maar wat ben jìj dan eigenlijk?” riep hij uit. Totaal overvallen antwoordde ik vragend: “Mezelf?”
Minder onschuldig was de aanvaring die ik in dezelfde tijd had met de managing director van het bedrijf waar ik als ZZP’er werkte. Ik had er ergens in de dagen ervoor niet kantoorwaardig uitgezien. Dat zal ook ongetwijfeld zo geweest zijn, in die periode was ik enorm zoekende, maar in zijn beklag kwamen kledingstukken voor die ik niet eens had. Zijn oplossing voor het geconstateerde problem was rechtlijnig: stoppen met die onzin en weer gewoon gaan doen. In een opwelling wierp ik hem tegen dat als het zo moest, ik dan liever mijn biezen pakte. Zulke bluf was ik van mezelf niet gewend. Ik zette, achteraf gezien, werkelijk mijn toekomst op het spel. Maar ook die nacht heb ik bij mijn weten gewoon goed geslapen. Een aantal dagen later heb ik er nog een goed gesprek over gehad en heb ik bij dat bedrijf werkelijk alle kans gekregen mijn nieuwe zelf te ontdekken en te ontwikkelen, waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben.
En dan zijn er nog de kleinere en grotere akkefietjes. Een jeugdvriend die steeds verder de fabeltjesfuik ingezogen werd en nadat ik daar een opmerking over maakte helemaal doordraaide en overschakelde op me zo veel mogelijk verbaal pijn te doen. Een verder anoniem persoon die de veiligheid op ons forum T-Nederland in gevaar bracht en nadat ik die van het forum verwijderd had me op Kiwifarms1 als een volgend aan te vallen slachtoffer aanprees. Die ene aanranding, waarvan ik pas dagen later besefte dat dat echt een aanranding was. Het bijna obligate naroepen, zeker in de beginperiode. Het heeft me allemaal geraakt, maar ik heb er geen minuut minder om geslapen.
Het was ook niet dat ik de meme niet eerder gezien had. Het was een plaatje van drie WC deuren, met op de twee deuren aan de zijkanten de bekende poppetjes van man en vrouw, en op de middelste het transformers logo. Voor de duidelijkheid stond er ook nog even uitleg onder elk logo: men, transformers, women. En om het af te maken, boven het plaatje, de tekst “Problem solved” en een schaterlachende emoji.
Nou was er volgens mij helemaal geen probleem dat opgelost moest worden. Dat iemand er humor in ziet dat dat wel zo zou zijn, hmm. Over smaak wordt immers volop getwist. Maar dat is allemaal bijzaak. Nee, dit is een geval ontmenselijken, vervolgen en uitwissen. Het plaatje is duidelijk: je bent geen mens maar een ding, hoort niet bij ons, je bent anders. Wees niet welkom. Ga weg uit mijn ruimte. Probleem opgelost. Haha. Het geniepige is dat je dat niet direct er in ziet. En zo wordt steeds verdergaande discriminatie langzaam maar zeker onderdeel van het alledaagse leven. Ook op plekken waarvan je denkt dat ze er immuun voor zijn.
Zolang het jezelf niet treft, ach, het is maar een onschuldig geintje toch? Gewoon, grappig. Wat zeg je, ben je gekwetst erdoor, jeetje zeg, jij kunt ook nergens tegen. Je mag ook niks meer zeggen in dit land. Droeftoeter.
Dat sluipende, dat geniepige, zonder dat mensen zelf beseffen dat ze meedoen in het haatcircus. Dat is waar ik slecht van geslapen heb. Ik heb vannacht in nachtmerries de weg terug omhoog moeten zoeken, maar kwam vast te zitten in de modder. Ik ben al slapend beledigd, beschimpt, weggestuurd en buitengesloten uit een plek die geborgen voelde, waar ik me gewaardeerd en zelfs geliefd waande. Waar mensen die me lief waren zichzelf opofferden om me te troosten, maar zonder resultaat. En nadat de wekker me weghaalde uit die wereld die niet de mijne meer was, maar ik me te moe voelde om op te staan, durfde ik niet meer te gaan slapen, om maar niet het risico te lopen terug te vallen in die duisternis.
Dat is wat het dus doet met je.
No responses yet