Eigenlijk is het erg lekker weer. In een vlaag van overmoed, verstandsverbijstering of gewoon goede zin hebben we besloten boodschappen te gaan doen in Kleve, net over de grens.
Terwijl Eva in de rij staat om iets te eten te bemachtigen hou ik alvast een tafeltje buiten bezet. Je weet maar nooit, elke keer kan de laatste kans zijn dat je lekker op een terras hebt kunnen zitten.
“Zijn deze plaatsen nog vrij?”
Ik kijk op en zie twee mensen in motorpak, duidelijk een vader en zijn dochter. Hij vroeg het overigens in het Duits en dat is ook meteen de eerste keer vandaag dat ik iemand hier op straat Duits heb horen spreken. “Ja hoor,” zeg ik, “die twee plaatsen zijn vrij.” Ook in het Duits, uiteraard.
Een vader en zijn dochter. Het klinkt zo gewoon. Ik heb ook een dochter, en een zoon. In het meervoud ook nog. En ik ben vader. Maar als ik met mijn dochter op stap ga, is het toch echt ‘een vader en háár dochter’. Hoe ruimdenkend je ook bent, dat klinkt vreemd. Vaders zijn, voor ons gevoel tenminste, jongetjes en geen meisjes.
Het zit zo diep dat ik me daar ook nog wel eens in vergis. Ik spreek heel af en toe wel eens kinderen van vrouwen zoals ik en betrap me er op dat als ik het met ze over hun vader heb, ik dan soms ernstig de neiging heb me te vergissen en te gaan ‘hijen en hemmen’. “Vraag gewoon aan je vader, daar wil h…ze best wel antwoord op geven denk ik hoor!”
Binnenkort doet de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek naar mijn gezinssituatie. Hoe zouden zij daar mee omgaan? Zowel ik als mijn ex worden geïnterviewd, maar ook de kinderen als het goed is. Een van de aandachtspunten bij het onderzoek is nu juist hoe de kinderen omgaan met mijn trans zijn. Welke invloed zou het gebruk van genderaanduidingen bij het onderzoek hebben? Hoe reageren de kinderen als er steeds over mij gesproken word zoals ik nu ben? Of, wat gebeurt er als ze in dezelfde val trappen als ik wel eens deed en bij het interview, zodra ze de kinderen naar hun vader vragen, het beeld oproepen zoals ik vroeger was? Dat ligt gevoelig, zeker bij de kinderen, en ik weet eenvoudigweg niet wat beter is.
Als Eva met de kip buiten komt kijkt de dochter op, en analyseert ons aandachtig. Ze smoest wat met haar vader, maar aan zijn erg verstaanbare antwoord te horen ging het niet over ons. Ze blijft wel kijken, totdat pa een sigaret opsteekt. “Getver, moet dat nou?” zegt ze, en trekt een vies gezicht. “Je ziet toch dat er nog mensen zitten te eten hier?”
Ik glimlach, en ze kijkt gauw weg. Zo werkt dat, als puber schaam je je toch wel dens voor je ouders. Ook al ben je nog zulke leuke dingen aan het doen, zoals een motortochtje maken. En al helemaal als je ouders een beetje bijzonder zijn. Zoals ik.
Maar stiekem zijn ze veel vaker trots dan dat ze zich schamen. En ik kan het weten.
Ik ben ook puber geweest.