Foto’s van vroeger. Voor veel mensen met een verleden als ik heb zijn ze een gruwel. En ik? Ik geniet er van. Ik vermoed dat het met leeftijd te maken heeft.
Voor iedereen die op het punt staat of komt om foto’s en dia’s van vroeger te verbranden, CD’s of USB sticks met foto’s te vermorzelen of harde schijven met foto’s te degaussen: wacht heel eventjes. Berg de boel op op een plek waar je voorlopig niet komt. Stop het hele zooitje in een met 20 meter plakband dichtgeplakte doos die je de komende 25 jaar ongeopend met je meeverhuist. Misschien dat je er tegen die tijd toch stiekem wat plezier aan beleeft. En ben je tegen die tijd nog steeds niet van mening veranderd, kun je de doos alsnog door de shredder halen.
Leuk meisje op de foto daar toch, met haar knuffelberen, van rechts naar links Panda, Pinda en Penda. Want er is voor de gemiddelde buitenstaander helemaal niet zo veel moeite nodig om te geloven dat dat een meisje is. Alleen mijn directe familie heeft genoeg context om daar wat meer moeite mee te hebben. En dat kan ik alleen maar respecteren. Bijvoorbeeld door niet te doen alsof het nooit gebeurd is allemaal, alsof ik toen niet bestond. Want ik bestond wel. En Panda, Pinda en Penda ook.