In de eerste winters op de middelbare school fietste ik niet naar school, maar ging ik met de bus. Op zich was dat beter dan fietsen door weer en wind, maar de bushalte in Dordrecht was niet bepaald in de buurt van school en beide buslijnen, 38 en 67, reden maar één keer per uur. Daarbij duurde de reis met bus 38 bijna een half uur langer dan fietsen. Niet geweldig dus.
Toch had ik er wel plezier in. Ik ging niet, zoals de andere jongeren, achterin zitten, maar juist voorin, op de eerste plek achter de voorste deur. Dat was de beste plek om naar andere mensen te kijken, en natuurlijk ging mijn aandacht uit naar de vrouwen en vooral de meisjes. Nooit om te bespieden, hoewel ik wel eens bang was dat mensen dat zouden denken, maar wel om te kijken wat ze droegen. Door het raam kon je de mensen al bij de halte zien staan, bij de chauffeur stopten ze even om hun abonnement te laten zien of een strippenkaart af te stempelen, en daarna kwamen ze nog een keer langs lopen. Als het echt koud was bleef er weinig anders over dan schoenen kijken natuurlijk maar met mijn maandabonnement zat ik ook vaak genoeg in de bus als het helemaal geen dikke winterjassenweer was. Het waren de vroege jaren 80 dus make up, ja ach, wat zal ik zeggen.
Het was niets belangrijks, vond ik toen, hoewel het wel mijn doen en laten behoorlijk bepaalde. Eigenlijk vond ik het ook niet raar, ik had geen last van rinkelende alarmbellen. Terugkijkend zie ik een puzzelstuk op zijn plaats vallen dat helemaal geen puzzelstuk leek. Vrouwen die naar andere vrouwen kijken om te zien hoe ze er uit zien zijn de regel, geen uitzondering. En een beetje jongen van mijn leeftijd toen had op hele andere dingen gelet dan kleding.
Achteraf is makkelijk praten, nietwaar?
