Het is een ongeluksgetal, zeggen ze,13. Zie ik er zo ongelukkig uit op die foto? De foto is gemaakt in juli 2006, dus 13 jaar geleden.
Iemand met een beetje overgewicht, maar vooral een flinke bos haar. Haar dat ik begin 2005 voor het laatst met de tondeuse had aangevallen. Ik had er altijd een hekel aan gehad, die tondeuse, maar om een vage reden was ik er in 2005 opeens helemaal klaar mee.
“Ga je het laten groeien?” vroeg ze een paar maanden later, toen het op begon te vallen dat ik de tondeuse niet meer had aangeraakt. “Ik denk het wel,” zei ik, “ik wil weer eens wat anders dan dat hele korte.”
Het lange haar voelde goed, het was een deel van mijn identiteit, die ik zelfs voor mezelf goed verborgen had kunnen houden. Gewoon, door die stomme tondeuse te gebruiken, of door naar de kapper te gaan. Het laten groeien van mijn haar gaf rust, gaf me een gevoel van eigenwaarde. Het liet me een stukje Emma zien, al kende ik mezelf nog niet goed genoeg om dat ook echt te beseffen.
Het gaf me die zomer in 2006 ook het lef om tegen mijn werkgbever te zeggen dat ik het gedoe zat was, en dat ik zelfstandig verder ging. Daar werd nogal op neergekeken, daar in Woerden. “Eenpitters, hm, niet slim hoor, zou ik niet doen als ik jou was. Zit geen enkele toekomst in.” Maar dat deed me niets meer, op die dag in juli. Ik had een laptop bij me, kocht bij de plaatselijke supermarkt een printertje en een pakje enveloppen, schreef een ontslagbrief die er niet om loog en deed ‘m op de post. Met een maand opzegtermijn was ik per 1 september eigen baas.
Ik was best gelukkig, als ik zo eens kijk. Een jaar later was het minder. Ik werd min of meer gedwongen mijn haar weer kort te laten knippen. “Je gaat nu naar de kapper en als je het niet kort laat knippen kom je er niet in.” Weg gevoel van eigenwaarde. Blijkbaar was het maar een gevoel.
De foto is gemaakt op de Grand Ballon, in de Vogezen. Vandaag ben ik er terug, de auto staat zo’n beetje geparkeerd op de plek waar ik toen stond, 13 jaar geleden. Ik ben gelukkiger dan ooit. Met een ander dan toen, dat wel.
Met Eva.