Mijn moeder heeft vaak gezegd dat het niet helemaal haar ding is, moederdag. Dat het nooit mijn ding geweest is duidelijk. Ik ben immers geen moeder. Nooit geweest en ik ga het niet worden ook.
Die andere dag, een maand later, is de laatste jaren ronduit ongemakkelijk geweest. Ik heb nooit ontkend dat ik de vader van mijn kinderen ben en niet de moeder. Maar toch. Bij de stereotype vaderdagkadootjes die de meeste basisschooljuffen en meesters uit de meinummers van hun vakbladen opdiepten had ik vaak best wat moeite om mijn gezicht in standje ‘blij’ te houden. Ik bedoel, de kinderen hadden hun stinkende best gedaan om met textielstiften een witte stropdas te versieren met hun diepste zieleroerselen. En passant zaten er her en der ook onbestemde vlekken in hun kleren, maar daar maalde de gemiddelde vader weer niet om. Leerkracht blij, kind trots, vader blij.
Ik vermoed dat de meeste doorsnee vaders ook niet helemaal gerust waren op de goede afloop van de haast ceremoniële overdracht van hun nieuwste stropdas. Veel van hen hadden niet eens een overhemd om een stropdas op te dragen, en degenen die wel af en toe met een stropdas in het openbaar verschenen hadden een nog groter probleem: hoe leg ik uit dat ik toch weer die blauwgestreepte stropdas om doe? De vaders die trots met de volgetekende stropdas om hun nek de eerstvolgende maandagochtend om kwart voor zeven in de auto of op de fiets stapten zullen wel altijd in de minderheid blijven.
Ooit, meer dan 20 jaar geleden, heb ik wel eens een periode stropdassen gedragen. Ter compensatie denk ik. In dezelfde tijd had ik ook enkellaarsjes met een blokhak. Ik sluit niet uit dat ik dat overhemd-met-stropdas en die enkellaarsjes tegelijkertijd aanhad. Maar goed, dat was voordat ik kinderen had, en vaderdag moest vieren. Het had weinig gescheeld of ik had me toen al bij het VUmc gemeld, en had ik me vervolgens helemaal niet druk hoeven maken over vaderdag of moederdag.
Mijn ongemak met vaderdagcadeaus heeft een iets andere dimensie dan het ongemak van al die andere vaders. Stiekem hoopte ik op een cadeautje uit het aprilnummer van het leerkrachtenvakblad, maar zo ver is het nooit gekomen. De leerkrachten van de laatste scholen van de kinderen, ze hebben er helaas nogal wat gehad, wisten er nog wel een paar min of meer genderneutrale ideeën uit te persen. Of dat met mij te maken had, of dat de genderneutrale trend het onderwijs al een paar jaar eerder had bereikt dan de Spoorwegen en de HEMA is me nooit duidelijk geworden.
Inmiddels hebben mijn jongste kinderen het voortgezet onderwijs bereikt en is het gevaar voor ongemakkelijke cadeaus geweken. Maar eigenlijk heb ik door al het gedoe met daarbij het toch wel mannelijke karakter van ‘vaderdag’ gewoon een hekel gekregen aan het hele verschijnsel. Ik zit eigenlijk helemaal niet te wachten op een moederdagpresentje voor vaderdag. Om eerlijk te zijn: ik weet ook niet of ik wel zit te wachten op een moederdagpresentje voor moederdag, niet in de laatste plaats omdat me al eerder in duidelijke bewoordingen te verstaan is gegeven dat ik van de titel ‘moeder’ af moest blijven. Niet dat ik dat probeerde, maar toch.
Nee, ik sla voortaan over. Beide dagen. Ik volg gewoon het voorbeeld van mijn moeder. Misschien dat ik er in de nabije toekomst net als zij ook wel voor zorg niet in het land te zijn in mei en juni. Al doet ze dat natuurlijk eigenlijk om voor het drukke vakanteiseizoen begint gewoon van het weer te genieten aan de Middellandse Zee.
Welbeschouwd is dat het beste wat we zowel mijn moeder als mijn vader kunnen geven voor moeder- en vaderdag: twee maanden weg van alles, weg van de kinderen en hun beslommeringen. Gewoon, van elkaar genieten.
Ik hou het hog wel even vol. Ga ik over een jaar of 20 ook van dat moederdagcadeau genieten. Al hoop ik wel dat mijn kinderen wat minder beslommeringen zullen hebben.
Behalve hun eigen moederdagen en vaderdagen dan.