Zaterdagmiddag, een uur of één. “Zuidplein, eindpunt” zegt de chauffeur, en draait de helling op naar het metrostation. Als de bus bovenaan stilstaat stap ik uit en kijk om me heen. Samen lopen we de hal van het metrostation in en we nemen de roltrap naar boven.
Op het perron is het druk, en ik word een beetje bang om elkaar kwijt te raken. Ik kijk opzij, een beetje schuin omhoog, en pak zijn hand. “De metro komt zo, kijk maar in de verte,” zegt opa, maar ik zie alleen maar ruggen. Ik moet eigenlijk blij zijn, het jaar ervoor keek ik alleen maar tegen billen en benen aan. Ik ben flink in de groei, en mijn rechterbeen doet een beetje pijn. Vast groeipijn.
“Mijn knie doet zeer, opa,” zeg ik.
“Och, dat gaat wel over hoor, ” zegt hij, “voordat je een meisje wordt.”
De metro komt het station binnen, en we stappen in. Op weg naar station Beurs, we moeten even bij Ter Meulen zijn, en met opa de stad in, daar ben ik altijd voor te vinden.
Zondagmiddag, een uur of één. We zijn even in Ahoy geweest, en hebben een rondje Zuidplein gedaan. Primark, even wat lunchen, dat soort dingen. Ik weet dat Zuidplein heel anders is dan toen in 1980. Er zijn een paar winkels die nog op dezelfde plek zitten maar de meesten zijn verplaatst. Sommige van die winkels hadden een onverklaarbare aantrekkingskracht op me. De kousenwinkel in een van die zeshoelige kiosks op het plein voor de V&D bijvoorbeeld. Ik kan er met de kennis van vandaag wel een verklaring voor bedenken maar ik geloof niet dat zo’n verklaring enige waarde heeft.
We lopen naar het metrostation, gaan de roltrap op. Het is druk op het perron en al weet ik dat we elkaar niet zo snel kwijt zullen raken kijk ik opzij, en pak haar hand. “Daar komt de metro,” zeg ik, terwijl ik in de verte kijk. Ik ben al lang uitgegroeid, en ook op platte schoenen ben ik een van de langste mensen op het perron. De groeipijnen, zelfs de groeipijnen in mijn borsten, liggen achter me. We zijn onderweg naar de Koopgoot, die alweer een tijdje echt zo heet.
Ik besef opeens dat nu, zoveel jaar later, mijn vriendin dezelfde leeftijd heeft als mijn opa toen. Ze is niet even oud, nog heel lang niet, dat is niet te vergelijken. Ik ben er ook niet jonger op geworden natuurlijk. Maar een leeftijdsverschil is er, dat is niet te ontkennen. Het hindert ons niet, we denken er over na, gaan het niet uit de weg. En het verschil in jaren op deze wereld komt nu eenmaal niet overeen met de manier waarop we met elkaar omgaan, er is geen verschil, we zijn al tot de conclusie gekomen dat van ons tweeën ik misschien wel de meeste levenservaring heb opgedaan. So what, dus ik pak haar hand nog iets steviger vast.
Op station Beurs stappen we uit. We zaten voorin de metro dus we hoeven niet ver te lopen naar de Koopgoot. Gelukkig, want mijn voeten beginnen toch wat te zeuren van al het lopen van de afgelopen twee dagen.
Maar dat gaat ook vast over voor ik een jongetje word.
https://www.facebook.com/emmaiamme/posts/696239280510213