Het is bijna 10 uur en de dames van de keuken maken aanstalten de ontbijtspullen op te gaan ruimen. De ontbijtzaal van het hotel is bijna leeg. Links van ons zit een wat ouder stel, tegenover me een soort van gezin, maar dan met een generatie te veel.
Je herkent ze wel, van die typische vadertypes, gescheiden, en geen idee wat ze met hun dochtertje aan moeten. Van die types die, als dochterlief moet plassen, hevig twijfelend voor de deur van het damestoilet toilet staan terwijl ze hem, hoe klein ze ook zijn, al bijna de toiletruimte in hebben gesleurd. Van die types die hun kroost het liefst meenemen naar de McDonald’s zodat ze de kinderen kwijt kunnen in de speelhoek maar ondertussen heel verveeld met hun telefoon gaan zitten spelen.
De man tegenover me is zo’n type. Waarschijnlijk staat in de echtscheidingspapieren dat zijn dochtertje drie van de zes weken zomervakantie bij hem is en hoewel ze nog niet oud genoeg is voor groep 1, wilde moeder toch graag met haar nieuwe vriend op vakantie naar Italië.
Hij heeft niet alleen zijn dochtertje bij zich. Om zelf ook aan vakantie toe te komen, heeft hij bedacht, zijn opa en oma ook mee. Ze lijken wat oud, opa en oma, ze lijken op mijn opa en oma, niet op mijn ouders die toch ook al een tijdje opa en oma zijn. Oma draagt een groene japon met bloemen, opa heeft een overhemd en een beige pantalon aan, keurig afgemaakt met een donkerbruine leren riem. Alleen jammer dat de riem iets te strak zit waardoor de pantalon toch net iets te ver over zijn net iets te dikke buik zit. Bij nader inzien lijkt hij eigenlijk in geen velden of wegen op mijn opa.
Dan wil het dochtertje naar het toilet. Oma redt haar zoon en gaat met haar terug naar de kamer. Opa grijpt zijn kans en begint een verhaal over net na de oorlog tegen zijn zoon. Hij lijkt aandachtig te luisteren maar wie weet zit hij alleen maar met het zelfverwijt dat hij dat ook wel had moeten kunnen bedenken, niet naar het damestoilet maar gewoon naar de hotelkamer.
Ik heb die momenten ook gehad hoor, twijfelen voor de toiletten. Niet met mijn dochter want die nam ik meestal gewoon mee het damestoilet in, of als we met meer waren, het invalidentoilet. Nee, ik heb die twijfel gewoon in mijn eentje gehad. Tot iets meer dan twee jaar geleden, toen mijn beste vriendin het wel genoeg vond, dat gedraal, en me meetrok het damestoilet in. “Daar hoor je helemaal niet, je hoort gewoon hier!” riep ze.
We zijn klaar met ontbijten en gaan terug naar de kamer om wat spullen voor onderweg te pakken. In de hal op de etage waar onze kamer is zit oma met haar dochter te spelen in het speelgoedhoekje dat hier is ingericht. Bij vertrek zitten vader en opa er ook bij. Ze kijken ons aan dus we groeten ze vriendelijk, in het Duits uiteraard. We moeten op de lift wachten en ik draai me om. Hoe je het ook wendt of keert, en hoe hard en waarschijnlijk fout mijn analyse van het gezin ook is, ik heb wel al jaren last van rammelende eierstokken, zelfs al heb ik helemaal geen eierstokken. Ik en kinderen, mijn jongsten zijn nu 10 en daar blijft het bij, maar diep in mijn hart is plaats voor nog veel meer.
Ik kijk naar het meisje, en zij kijkt naar mij. Ze staart naar mij. En dan zegt oma tegen me: “Ze durft het niet zo goed zelf te zeggen, maar ze zei daarnet, wat heeft die mevrouw een mooie jurk aan en mooie oorbellen in!”
Achter mij openen de liftdeuren. Ik bedank het meisje en oma heel vriendelijk, en stap zwaaiend naar het meisje de lift in. Ik ben helemaal gesmolten. Als het niet is opgeruimd ligt er nog een klein plasje Emma in de lift.
