Zomaar een herinnering uit de middelbareschooltijd. Een beetje uit het verkeerde seizoen, maar hee: dan heb je even de tijd om het te ontcijferen.
Ik ben best veel vergeten, ook over hoe ik destijds over mijn identiteit dacht. Wat ik nog wel weet heb ik inmiddels tientallen keren verteld, zo vaak dat ik het risico loop dat elke onnauwkeurigheid, elke invulling die ik er onbewust bij heb verzonnen, een echte actieve herinnering wordt. Mark Rutte, eat your heart out.
Toch heb ik nog wel een boel andere dingen onthouden. Veel nutteloze bagage ook, maar te leuk om te vergeten.
Zoals dit dus.
Διὰ δένδρων ἡ σελήνη,
ἅλις φίλοι θορύβου.
Ἦλθεν ἑσπέρα ἡ κλείνη,
ἑσπέρα Νικολάου.
πάλλεται καρδία δὴ,
τίνι πέμμα, τίνι μή
πάλλεται καρδία δὴ,
τίνι πέμμα, τίνι μή.
ἕξει τὸ μέρος ἕκαστος,
τρωκτέα καὶ ἁπαλά·
ποικίλος ὁ Νευρόσπαστος
παίξεται πηδήματα·
ἀλλ’, αἰαῖ, οἷον πάθος
ῥαπὶς ἀντὶ πέμματος
ἀλλ’, αἰαῖ, οἷον πάθος
ῥαπὶς ἀντὶ πέμματος!
ἀλλ’ οὐ μὴ νῦν αἰάζωμεν·
χρηστοὶ πάππα καὶ μάμμα·
πάντ’ εἰ μὴ καλῶς ἐδρῶμεν,
πλεῖστά γ’ ἦν ἐπαινετά.
μὴ φοβοῦ, παῖ, ῥαπίδος
οὐδεὶς ἔσται ἄξιος
μὴ φοβοῦ, παῖ, ῥαπίδος
οὐδεὶς ἔσται ἄξιος!