Iemand vroeg me een keer bij een interview: “hoe voelt het nu om eindelijk vrouw te zijn?”
Ik antwoordde met een tegenvraag. “Hoe voelt het voor jóu om vrouw te zijn?”
“Geen idee eigenlijk,” antwoordde ze, “gewoon, daar heb ik eigenlijk nog nooit over nagedacht.”
“Dat bedoel ik!” riep ik. “Op het moment dat het klopt sta je er niet bij stil. Maar stel je nou eens voor dat er nu opeens van je verwacht zou worden dat je je als een man gedraagt.”
“Eh, ik geloof dat ik dat erg ongemakkelijk zou vinden.”
“Dat is het dus. Op het moment dat je in een rol gedwongen wordt die je niet kunt waarmaken ben je je daar van bewust. En dan is het zoeken naar de rol die je wel past. Bij veel mensen is dat de tegengestelde rol, dus in mijn geval vrouw, maar bij veel anderen passen beide rollen niet, dan kan ook gewoon. Je komt er vanzelf achter, dat moment dat dat heel ongemakkelijke gevoel verdwijnt weet je gewoon dat je goed zit, dat je eindelijk kunt gaan leven.”
Zoiets. Het verloop van het gesprek kan ik me niet meer helemaal herinneren dus de kans is groot dat ik het in de toekomst weer net iets anders opschrijf, maar de vraag en tegenvraag zijn 100% authentiek.