De afgelopen jaren heb ik me, samen met Eva en een heleboel andere mensen, ingezet voor Coming Out Day op 11 oktober. Voor mij is het een moment om mensen er aan te herinneren dat een coming out eigenlijk niets bijzonders zou moeten zijn. Helaas is een coming out nog steeds spannend, daarna een opluchting, en voor velen uiteindelijk toch een ingrijpende gebeurtenis. Ik hoop dan ook dat er een moment komt dat we met een goed gevoel kunnen besluiten dat Coming Out Day niet meer gevierd hoeft te worden.
Mijn coming out was niet bepaald een vrijblijvende keuze. Ik schat dat een duizendtal mensen van mijn bestaan als man wisten. Ik had natuurlijk mijn dood in scène kunnen zetten en een nieuw leven kunnen beginnen als vrouw zonder verleden, maar echt praktisch is dat niet en ik had er mijn familie erg veel verdriet mee gedaan. Bovendien: iedere keer dat ik in een nieuwe groep mensen terecht kom is het vrij snel duidelijk dat ik iets te vertellen heb, dus ik heb elk jaar wel ergens een coming out. Helemaal niet erg, het went.
Hoe anders is het als je als klein kind je ouders al duidelijk weet te maken dat er iets heel erg niet klopt, en je voor het overgrote deel van het begin af aan je leven kunt leiden zoals anderen dat ook doen. Heb je dan nog een coming out nodig? Nee, en soms toch ook ja. Natuurlijk zijn er dingen uit te leggen. Dat je onvruchtbaar bent bijvoorbeeld. Maar dat vertel je alleen aan de mensen waar dat er echt toe doet. Je vriend of vriendin bijvoorbeeld. Het kan ook zijn dat je zelf de behoefte hebt de wereld te vertellen dat je niet zomaar geworden bent wie je bent, dat je daar keihard voor hebt moeten werken. Maar hoe dan ook, een coming out is je eigen zaak. Het is OK als je het doet, het is OK als je het niet doet.
Wat absoluut niet OK is is dat anderen soms over je coming out denken te moeten beslissen. Het is mij ook wel eens gebeurd. Maar wat Nikkie de Jager (@NikkieTutorials) is overkomen is helemaal verschrikkelijk. Hoe haal je het in je botte hersens iemand te chanteren, te dreigen haar te outen? Transgender zijn op zich maakt je niet chantabel, het is niks ergs, het is. Maar als je zelf wilt bepalen of en wanneer je je coming out doet, ben je dat blijkbaar wel? Walgelijk, ronduit walgelijk.
Het overkomt niet alleen Nikkie. Daarom wil ik haar, en iedereen die ooit wel eens te maken heeft gehad met een onvrijwillige outing, een hart onder de riem steken. Doen jullie mee?