“Zet je koffer maar vast boven”, zeg ik, “dan gaan we zometeen eten.”
“Wat eten we?” vraagt Charlotte.
“Anne is er vanavond nog niet, dus we eten champignonnenpap.”
“Lekker!” roept ze. Benjamin knikt goedkeurend, en vraagt: “Mag ik op de iPad?”
“Eerst je koffer naar boven brengen. En als het eten klaar is, leg je hem zonder protesteren weg, OK?”
Hij knikt weer, bromt een soort van “humhum”, en brengt met frisse tegenzin zijn koffer naar boven. Charlotte hobbelt achter hem aan, en als ze even later zonder haar tasje met een hemd en onderbroek beneden komt, vraagt ze: “Mag ik dan op je telefoon?”
Champignonnenpap. Ik zou niet weten of het een echte naam heeft, mijn moeder maakte het vroeger regelmatig. Je braadt een braadworst, snijdt deze in stukjes, je bakt flink wat in plakjes gesneden champignons lekker bruin, snijdt tomaten in blokjes, en met wat kruiden en zout (of een bouillonblokje, dat kan ook) meng je het in een diepe ovenschaal. Zorg ervoor dat het mengsel goed vochtig is. Als het goed is heb je de schaal nu voor de helft tot 2/3 gevuld. De overgebleven ruimte vul je met aardappelpuree, het liefst verse, zelfgemaakte natuurlijk, niet dat gele stijfsel uit een pakje. Daarna zet je de boel in de oven tot de boel lekker pruttelt. Als er kleine donkere puntjes op de aardappelpuree komen is de champignonnenpap klaar.
Tijdens het koken vraag ik me af hoe ik het moet aanpakken. Op mijn werk ben ik al een tijdje uit de kast maar voor mijn familie nog helemaal niet, behalve dan dat ze zich al een tijd erg zorgen maken over mijn manier van kleden. En terecht. Ook de kinderen is dat natuurlijk niet ontgaan, de afgelopen maanden ben ik behoorlijk naar mezelf op zoek geweest en ik zag er regelmatig, om het zachtjes te zeggen, nogal vreemd uit.
Met het eten op tafel weet ik nog steeds niet waar ik moet beginnen, en voor ik het weet zijn de borden leeg, de kinderen van tafel en de gelegenheid verdwenen. Morgen nog een keer proberen.
Eigenlijk zijn we ook alledrie te moe voor een moeilijk gesprek. Als ik roep dat het bedtijd is wordt er niet eens echt geprotesteerd. Ik ga ook maar slapen, dus ik doe de buitendeur op slot en de lichten beneden uit. Het avondritueel gaat zoals altijd: pyama’s aan, plassen, tandenpoetsen en naar bed, met nachtlampjes nog even aan. Ze krijgen allebei een knuffel en een nachtkus, en ik ga ook in bed liggen met de iPad. Ik moet nog even wakker blijven om zometeen de nachtlampjes bij de kinderen uit te doen.
Een minuut of 20 later komen er uit beide kamers stevige slaapgeluiden. Ik doe de lampjes uit, en ga nog even naar het toilet. Ik ben zo blij dat ze er weer zijn dat ik vijf minuten op de gang naar het gesnurk blijf luisteren.
“Pappa, mag ik op de iPad?”
De wekker zegt dat het half acht ’s ochtends is. Ik draai me om. “Is Charlotte ook al wakker?” vraag ik.
“Weet ik niet. Zal ik even kijken?”
“Als je haar maar niet wakk…” probeer ik nog, maar Benjamin is al weg, en twee minuten later zitten ze allebei op bed.
“Eigenlijk moet ik jullie iets vertellen,” probeer ik.
“Gaan we naar de Efteling vandaag?” vraagt Charlotte enthousiast.
“Eh, nee, we gaan over twee weken naar de Efteling met opa en oma en Anne en Sandra en Ron. Maar ik wil iets anders vertellen. Over mij.”
“Oh,” zegt Charlotte, en vraagt dan meteen “wat dan?”
“Je weet dat ik de laatste tijd er nogal anders uit zie. Ik denk dat ik eigenlijk van binnen geen jongen ben, maar een meisje. En ik heb woensdag een afspraak bij een dokter in het ziekenhuis, dan gaan we kijken of dat echt zo is. Maar ik denk het dus wel, dat dat echt waar is.”
“Geef de iPad eens aan,” zegt Charlotte resoluut, “ik wil even iets opzoeken.”
Ze pakt de iPad en opent de Youtube app. Dan begint ze te typen: “van een jongen naar een meisje”.
Er komt een hele berg video’s voorbij, waarvan de meesten me niets zeggen. Maar dan zie ik onder het kopje ‘genderkinderen’ een video over een meisje van een jaar of 10. “Probeer die eens!” zeg ik. Charlotte start de video. Ze kijkt ademloos, een half uur lang. Benjamin is er na 30 seconden al klaar mee.
“Maar je blijft toch wel mijn pappa?” vraagt hij geschrokken.
“Natuurlijk,” zeg ik, “alleen een beetje anders. Maar ik denk dat het wel snel went hoor.”
Benjamin kijkt gerustgesteld. “Mag ik dan een spelletje doen op je telefoon?”
Als de video op de iPad is afgelopen zegt Charlotte: “Oh, okee, ik geloof dat ik het snap. Gaan we ontbijten?” En of ze het snaps. Het is goed zo, maar ik ben stomverbaasd over openheid in de documentaire.
Ik kijk nog even op de iPad om een link naar de video op te slaan. Het is de documentaire “van Lucas naar Luus” die ergens tien jaar eerder door de VPRO is uitgezonden.
“Pappa,” vraag Benjamin, “ik hoef je dus geen mamma te gaan noemen hè?”
“Nee hoor,” zeg ik, “dat blijft gewoon pappa.”
Of pap.
Naschrift: Loiza, de kans is klein dat je mijn blog leest, maar ik wil je heel erg danken. Misschien dat je destijds niet helemaal wist wat de impact zou zijn, maar je was geweldig. Ik heb niet echt gelegenheid om naar HNTM te kijken maar wat mij betreft heb je al gewonnen 🙂