(al eerder op mijn persoonlijke profiel gepubliceerd)
Ik had me destijds in 2008 voorgenomen om geen geld te spenderen aan iemand die het toch alleen maar zou oproken. Maar ja, dan loop je per ongeluk op Oxford Street HMV binnen, en recht op deze hoes af. En voor £7 kon ik ‘m toch niet laten liggen. Het was in een nogal roze periode waarin ik mijn genderdysforie diep probeerde op te bergen. Het was alsof het speciaal voor mij gemaakt was. De allereerste CD die ik om de hoes kocht.
Maar wat een album bleek het te zijn. Ik weet iets van akkoorden en wat je er mee kunt bereiken, maar hier is bijna een heel album op septiemakkoorden gebouwd. De sfeer die daardoor ontstaat is zo geweldig, met bijpassende teksten, en Winehouse zingt, nog niet heel erg aangedaan door drank en drugs, de sterren van de hemel.
Ja, gevallen als een blok. En iemand erbij waar ik me om een of andere vreemde reden toch mee kon identificeren.
Frankly speaking,