Uit

‘Uit de kast komen’. Ik vind het eigenlijk een beetje nare uitdrukking, maar we moeten het er maar even mee doen. Uit de kast kom je niet voor je plezier. Je doet het, net zoals de meeste andere mensen, liever niet. Maar ja, waar die anderen er van overtuigd zijn dat ze tot de ‘normale’ meerderheid behoren, hadden ze mij al lang zo ver dat ik geloofde dat ik niet bij de groep van ‘normale’ mensen hoorde. Kon ‘anders’ ook maar ‘normaal’ zijn hè, dan was het allemaal een stuk makkelijker geweest. Het is veel fijner om leuke kleren in een kast te hebben hangen dan om er in te zitten. Tenminste, dat vind ik.

Ik heb eerder wel geschreven over die cyclus van spullen kopen en weer weggooien. Je koopt de kleding die je het liefst zou dragen, bedenkt dan dat je niet durft, of dat je het toch wel gek vindt, dat je normaal wilt zijn, en dan gooi je alles weer weg. Niet zo vreemd eigenlijk. Die kleren horen in een kast, maar die is vol, want je zit er zelf nog in.

Oh, ik heb het vaak genoeg geprobeerd hoor, uit de kast komen. Maar steeds als het tijd werd mijn nieuwe garderobe op te gaan bergen bedacht ik me en ging ik toch liever zelf weer in die kast zitten. En na een tijdje kan zelfs de donkerste kast comfortabel genoeg zijn om langzamerhand te vergeten dat je er in opgesloten zit.

Iets minder dan drie jaar geleden kon ik eindelijk weer nadenken over de kast om mij heen. Mijn relatie was al een tijdje reddeloos verloren, en mijn toenmalige partner besloot te vertrekken om over zichzelf te gaan nadenken. Na een week of wat kon ik er niet meer omheen: ik moest ook maar eens over mezelf gaan nadenken. De deur van de kast ging op een kier.

Zo af en toe ging de kast wat verder open, maar alleen bij mensen die ik vertrouwde, en als ik dacht dat het geen schade zou toebrengen aan de relatie die ik met die mensen had. Bovendien was ik zo aan die kast gewend dat ik eigenlijk niet zeker wist of ik er eigenlijk wel uit moest komen, en al helemaal niet wist hoe de wereld buiten die kast er uit zou zien. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving btak een verwarrende periode aan.

Mijn angst om een soort van man in een bloemetjesjurk te worden hield me in een dusdanig ijzeren greep dat ik jurken, rokken en BH’s uit de weg ging alsof ik bang was dat ik er bultjes van zou krijgen. Of ik uiteindelijk de bult halverwege mijn lichaam in zou willen ruilen tegen twee bulten wat hoger, daar durfde ik al helemaal niet over na te denken. Doodeng vond ik het.

Toch bleef het raar voelen, incompleet. Tot die dag in augustus 2013 dat ik besloot om toch eens een jurk te proberen. Dat het kanten jurkje toch echt te kort was, ik geloof dat ik het niet eens door had. Maar die ene dag in Leiden en Scheveningen met Annette maakte me pas wakker.

Vol van deze herontdekking van mezelf ben ik op mijn werk meteen uit de kast gekomen. De deuren stonden daar al een tijdje open, maar het gaf wel duidelijkheid.

Voor mijn naaste familie lag het wat anders. Aan de ene kant had mijn vader eind 2010 per ongeluk de kast een keer opengedaan, die ik van schrik weer heel hard had dichtgetrokken, aan de andere kant was ik erg onzeker over hoe ze zouden reageren. Uiteindelijk kreeg ik na een lang nachtelijk gesprek na afloop van een verjaardagsfeest de moed die ik nodig had van Christa, mijn nicht.

Eigenlijk had ik moeten weten dat ik met mijn ouders gewoon een goed gesprek zou hebben, en dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. De beren die ik op de weg zag, deden heel hoffelijk een stapje opzij toen ik langs kwam, en maakten zelfs een heel klein buiginkje.

Over mijn nieuwe naam had ik voor mijn gevoel nog geen definitieve keuze gemaakt. Hoewel, op mijn werk stond ik al een tijdje als Emma in het systeem. Hoe moest ik dat aanpakken?

10 oktober 2013. Coming Out Day werd aangekondigd, ik denk op de radio, en ik wist dat ik er niet meer omheen kon. Er waren veel te veel verschillende groepen in mijn familie-, vrienden- en kennisenkring die allemaal een deel van het verhaal wisten. Ik hoefde niet lang na te denken hoe ik het zou doen. De volgende dag veranderde ik mijn naam op Facebook en zette ik er het volgende bericht bij:

Nou ja, #comingoutday‬ dus. Spannend. Hoewel… voor de meesten van jullie vertel ik niets nieuws als ik jullie vertel dat ik transgender ben. Dus niet spannend.

Natuurlijk is er een boel te vertellen over mezelf en genderdysforie maar daar vind ik Facebook niet echt geschikt voor op dit moment. Komt nog wel.

Groetjes,
Emma

Zo spannend was het inderdaad helemaal niet. En in de twee jaar die er nu voorbij zijn heb ik geleerd dat je als je zoals ik pas op wat latere leeftijd je coming out hebt, door je verleden een heleboel keren een kleine coming out hebt. En al wordt het wat rustiger, met verhaal van mijn coming out is nog lang niet uit.