Jimmy

Ach, we maken er een videoclip-avondje van. Waarom niet.
Ik vond weinig van homoseksualiteit destijds, in 1984. Ik kende niemand in mijn omgeving die een coming out had gedaan, of ik had het gemist, dat kan natuurlijk ook. Je had natuurlijk de BHN’ers maar dat was ver van mijn bed.
Als je homoseksueel was, nou ja, daar kon je ook niets aan doen, wat zou ik daar van moeten vinden?
Engelse songteksten proberen te begrijpen was niet mijn sterkste punt dus dat deed ik zo min mogelijk. Ik was net afgekickt van Spandau Ballet en daar viel sowieso geen chocola van te maken. Ook nu nog niet. Daar kwam verandering in bij ‘Why?’ van De Engelse synthpop band Bronski Beat. Zanger Jimmy Somerville zingt ‘Contempt in your eyes when I turn to kiss his lips’ en die regel bleef dagenlang hangen. His lips, his lips, his lips. Contempt. Het voelde zo slecht, zo fout. Waarom zou iemand daar nu een probleem mee kunnen hebben? You and me together, fighting for our love.
Niet zo veel later ontdekte ik wat de titel van het bijbehorende album was, en wat was ik verontwaardigd toen ik begreep waarom ze het album zo genoemd hadden. The Age of Consent. Welke overheid zou het recht hebben zich te bemoeien met wat voor liefdesrelaties er mogen bestaan, welke liefde verboden is?
De volgende logische stap was natuurlijk terug naar Smalltown Boy. De eerste keer dat ik de tekst probeerde op te schrijven bakte ik er nog niet zo veel van maar met wat hulp van een klasgenoot kwam ik er uit.
Ik weet niet hoe het toen met mijn hormonen zat, maar ik heb gehuild. Stilletjes, op mijn kamer, of op de fiets naar huis, de muziek in mijn hoofd. Ik had geen Walkman meer, maar die had ik niet nodig. Ik kende elke noot, elk akkoord, elke klank, gewoon uit mijn hoofd.
Naast boos en verdrietig was ik bang, heel erg bang dat mij hetzelfde zou overkomen. Vertrapt, verstoten, in elkaar geslagen, ontheemd. Niet dat ik dacht dat ik zelf homo was, dat was nog niet in me opgekomen en ik ging pas een paar jaar later voorzichtig op zoek naar mezelf. Maar toch. Ik heb diep van binnen meer geweten dan ik dacht.
Die angst, in verschillende vormen en gradaties, heeft me nog heel lang parten gespeeld. Eigenlijk tot ergens halverwege 2012, toen het me allemaal niet zo veel meer kon schelen. En het was zó nergens voor nodig…
Je krijgt de 12 inch versie van me. Omdat we destijds met minder dan een 12″ remix geen genoegen namen. En vanwege het begin, waar Somerville met erg weinig hoorbare begeleiding de eerste twee coupletten zingt.
Trouwens, al die jaren heb ik geprobeerd mee te zingen, tot ik geen stem meer over had. Maar sinds de logopedie vorig jaar kost het me eigenlijk geen moeite meer om de noten te halen, op dezelfde toonhoogte, uiteraard met mijn kopstem, en nog wel een klein beetje zuiver ook. Niet genoeg voor feesten en partijen, maar wel heerlijk om te doen.
En ik huil er tegenwoordig niet meer bij. De angst is weg.